Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Επαγγελματικός Ακάλυπτος

Έχετε ποτέ αισθανθεί ότι η δουλειά που κάνετε δε σας καλύπτει; Και δεν εννοώ οικονομικά. Η πλειοψηφία μάλλον δεν καλύπτεται οικονομικά απ΄τη δουλειά που κάνει και όλοι ανεξαιρέτως πιστεύουν ότι αμείβονται λιγότερο απ΄όσο αξίζουν. Αυτός είναι και ο νταλκάς όλων των εργαζομένων (μισθωτών κατά κύριο λόγο) και η μόνη συζήτηση στα πηγαδάκια των γραφείων. Μιλάω όμως ως προς το αντικείμενο, ως προς τις αρμοδιότητες σας, την αξιοποίηση των δυνατοτήτων σας, τη δημιουργικότητάς σας ή ότι άλλο λείπει απ΄την καθημερινότητά σας στο γραφείο. Αυτό που θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί και να πας στη δουλειά γιατί γουστάρεις κι όχι γιατί πρέπει.

Όταν βρισκόμουν στην τρυφερή ηλικία των 18 ετών είχα την τύχη να βρεθώ στο φεστιβάλ Ναυπλίου ως βοηθός γενικών καθηκόντων (μετάφραση: έκανα θελήματα… κουβαλούσα νερά στους καλλιτέχνες κλπ) κι εκεί είχα τη χαρά να γνωρίσω πολύ κόσμο, μορφωμένο και κουλτουριάρη, με πολυδιάστατα ενδιαφέροντα, ετερόκλητο και «διαφορετικό» απ΄τον κόσμο που είχα γνωρίσει μέχρι στιγμής απ΄το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον (δεν είναι απίστευτο πως ανοίγει το μυαλό όταν βγαίνεις απ΄το στενό σου κύκλο;).
Εκεί λοιπόν, μεταξύ διαλειμμάτων στις πρόβες των καλλιτεχνών, γνώρισα μια κυρία γύρω στα 40 πολύ φιλική και κοινωνική που ρωτώντας την τυπικά με τι ασχολείται έλαβα την εξής απάντηση: «διδάσκω κίνηση» (γκλουπ;). Ελάτε στη θέση μου. Μια κοπέλα που μόλις έχει βγει απ΄τ΄αυγό της και τα επαγγέλματα που ξέρει είναι αυτά που μόλις είχε συμπληρώσει στο μηχανογραφικό της, άντε και μερικά ακόμη όπως έμπορος, ασφαλιστής κ.α. που είχε ακούσει έστω μια φορά στη ζωή της. Ήθελα να βάλω τα γέλια. Τι πάει να πει διδάσκω κίνηση; Προφανώς η κυρία είδε το χαμένο βλέμμα μου – μπορεί να είδε και την ειρωνεία που το συνόδευε - και προχώρησε σε επεξηγήσεις και εξομολογήσεις.


«Ήμουν», μου είπε, «λογίστρια για πολλά χρόνια. Αυτό έχω σπουδάσει και αυτό έκανα μέχρι πρόσφατα. Δε μου άρεσε όμως, δεν ήμουν ευτυχισμένη στη δουλειά μου κι αποφάσισα να αλλάξω. Κι ας έχω περάσει τα 40 πια. Τώρα ασχολούμαι με την κίνηση. Δεν είναι χορός ακριβώς, έχει να κάνει με την αρμονία των κινήσεων μας». Ας με συγχωρήσει η κυρία αλλά ακόμη και σήμερα δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς διδάσκει. Αυτό που μου έμεινε όμως από κείνη την κουβέντα μας ήταν ότι μια 40άρα που θα έπρεπε θεωρητικά να έχει μια στρωμένη ζωή και μια δουλειά που της αρέσει ψάχτηκε και άλλαξε πορεία στα 40 της. Και μου φάνηκε εξωφρενικά παράξενο γιατί ως παιδί και έφηβη αργότερα έβλεπα τους «μεγάλους» τακτοποιημένους – ή έτσι μου φαινόταν - και το ίδιο έλπιζα και για μένα στην ενήλικη ζωή μου. Και έχοντας αυτή την πολυπόθητη «τακτοποίηση» στο μυαλό μου διάλεξα στην 3η λυκείου σχολές ανάλογα με το τι δουλειά φανταζόμουν ότι μπορώ και θέλω να κάνω. Και κανείς δε μπήκε στον κόπο να μου εξηγήσει ότι το τι διαλέγεις να σπουδάσεις μπορεί να μην έχει καμία σχέση αυτό που πρόκειται να ασχοληθείς επαγγελματικά στο μέλλον. Αυτός ο επαγγελματικός προσανατολισμός παντελώς απών απ΄τα σχολεία (στα χρόνια μου τουλάχιστον)… και η οικογένεια με μια έννοια μόνο, «να σπουδάσεις παιδί μου!», αποκρύπτοντας μου ότι κι αυτοί άλλα επαγγελματικά όνειρα είχαν και με άλλα πράγματα ασχολήθηκαν τελικά.

Φτάνω λοιπόν στο σήμερα, επικίνδυνα κοντά στην ηλικία της κυρίας που γνώρισα στο Ναύπλιο, κι αναρωτιέμαι. Είμαι ευτυχισμένη στη δουλειά μου; ΟΚ γνωρίζω στο περίπου σε τι είμαι καλή και τι δεξιότητες έχω αλλά δεν είμαι σίγουρη αν αυτό στο οποίο είμαι καλή είναι αυτό που θέλω να κάνω πραγματικά στη ζωή μου. Όπως επίσης δεν ξέρω αν έχω κι άλλες δεξιότητες που δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους ακόμη. Σαφώς και στις διάφορες δουλειές που έχω αλλάξει μέχρι στιγμής έχω αισθανθεί αυτό το βάρος του δε-θέλω-να-σηκωθώ-το-πρωί-να-πάω-για-δουλειά, ή του πώς-θα-περάσει-πάλι-το-8ωρο-κάνοντας-βαρετά-πράγματα. Και όσο περνά ο καιρός εντείνεται η επιθυμία μου να δοκιμάσω καινούρια πράγματα και κατ΄επέκταση επαγγέλματα. Και το δοκιμάζω κιόλας δειλά δειλά. Κυνηγάω κι άλλα πράγματα που πιστεύω ότι μπορούν να με γεμίσουν. Γιατί στη λίστα των αποφάσεών μου για τη ζωή μου (η λίστα είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της αλλά θα επανέλθω κάποια άλλη στιγμή εκτενέστερα) έχω γράψει με μεγάλα γράμματα «όταν γεράσω να μην αισθάνομαι άδεια… ξεζουμισμένη».

Και θα ΄ρθει - λέει - αύριο μεθαύριο ο ανηψιός μου, η κόρη της κολλητής μου, ο πιτσιρίκος της γειτόνισσας όταν εγώ από υπάλληλος ιδιωτικής εταιρίας θα έχω επιλέξει να κάνω μακιγιάζ σε κούκλες βιτρίνας (λέμε τώρα) και θα ζήσω πάλι τη σκηνή σε εκείνο το καφέ στο Ναύπλιο που μου χαράχθηκε στη μνήμη. Μόνο που θα το ζω απ΄την απέναντι πλευρά πια. Ελπίζω μόνο να μπορώ να πω με το ίδιο χαμόγελο που είχε η κυρία στα χείλη ότι άλλαξα επαγγελματική πορεία και είμαι ευτυχισμένη γι΄αυτή την επιλογή που έκανα στα 40 ή τα 50 μου. Καλή λεφτεριά!