Καφεπίνειν εστί socializing

Το σκηνικό είναι γνωστό. Μεταξύ 9.20 και 9.50 στη κουζίνα του γραφείου γίνεται το αδιαχώρητο. Φτάνουμε όλοι στο γραφείο και πριν κάνουμε οτιδήποτε άλλο, πριν καν ανοίξουμε τον υπολογιστή μας οδεύουμε προς την κουζίνα να προμηθευτούμε την απαραίτητη ποσότητα καφεΐνης για να αρχίσουμε τη μέρα μας. Εξάρτηση ή όχι είναι μια αγαπημένη συνήθεια.

Το πιο καλό όμως είναι ότι σ΄αυτή τη διαδικασία της παρασκευής καφέ μαθαίνεις όλες τις φάσεις και τα γκολ του χθεσινού αγώνα που δεν είδες, μαθαίνεις ότι η Σουλα περιμένει παιδί, ότι το θεατρικό που είδε το Μαρικάκι δεν ήταν καλό, ότι η σύνδεση ADSL έχει φθηνήνει αρκετά και ότι το meeting που είχες να προετοιμάσεις για τις 14:00 μεταφέρεται για τις 11:00 και καλά θα κάνεις να τρέξεις.

Ο καφές είναι πολλά. Μα πάνω απ΄όλα είναι ευκαιρία για επικοινωνία.

Ψάχνοντας στο θείο googlη για την καφεΐνη έμαθα διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα.

Ιδιότητες Καφέ
Σε μέτριες δόσεις βελτιώνει τη μνήμη (!!). Σε υψηλές δόσεις, λόγω της αυξημένης διούρησης που προκαλεί, μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση. Για το λόγο αυτό όσοι πίνουν ροφήματα ή ποτά με ψηλές συγκεντρώσεις καφείνης θα πρέπει να παίρνουν και άφθονο νερό (ακόμη δε κατάλαβα γιατί όταν παραγγέλνεις καφέ στο εξωτερικό σου ΄ρχεται ξερός χωρίς νερό… αφού το λένε κι οι γιατροί… κίνδυνος αφυδάτωσης!)

Χρησιμοποιείται για θεραπεία διαφόρων ειδών πονοκεφάλων, της ημικρανίας και των πονοκεφάλων τάσης. Επίσης η καφεΐνη ανακουφίζει για σύντομο χρονικό διάστημα απ΄την κούραση και τη νύστα - αν και η πρωινή βόλτα στα γραφεία μας δε το επιβεβαιώνει. :-Ρ
Σε υπερβολικές δόσεις όμως μπορεί να προκαλέσει ταχυκαρδία, παροδική αύξηση της αρτηριακής πίεσης, υπερβολική διούρηση, ναυτία και εμετούς, εντερικές διαταραχές, νευρικότητα και ανησυχία, άγχος και αγωνία, κατάθλιψη, τρεμούλιασμα και αυπνία.

Η απότομη στέρηση από την καφεΐνη προκαλεί πονοκεφάλους ζαλάδες νύστα ευερεθιστικότητα, ναυτία και εμετούς. Για τους λόγους αυτούς η απόσυρση της καφεΐνης θα πρέπει να γίνεται σταδιακά για να αποφεύγεται το σύνδρομο στέρησης
Επίσης, ορισμένοι πιστεύουν ότι η χορήγηση καφεΐνης, σε άτομα που έχουν πάρει υπερβολικές ποσότητες αλκοόλης, μπορεί να τους συνεφέρει. Αυτό δεν είναι αληθές μιας και η καφεΐνη δεν είναι αντίδοτο της αλκοόλης.

Οι ειδικοί θεωρούν ότι 250 mg καφεΐνης ημερησίως είναι μια μέτρια ποσότητα για τον ανθρώπινο οργανισμό. Περισσότερα από 315 mg καφεΐνης ημερησίων θεωρούνται υπερβολική ποσότητα
Ένα φλιτζάνι των πιο κάτω ροφημάτων περιέχει:

· Καφές φίλτρου 80 έως 115 mg
· Στιγμιαίος καφές 65 mg
· Μαύρο τσάι 40 έως 60 mg
· Κακάο 4 mg
· Τενεκεδάκι αναψυκτικού τύπου κόλα 35 έως 60 mg

…για μετρήστε τι ποσότητα καφεΐνης καταναλώσατε σήμερα!


Socializing
Πέρα όμως απ΄την καφεΐνη και την επίδρασή της πάνω μας η ώρα του καφέ είναι ιερή και για έναν ακόμη λόγο. Είναι η αφορμή για να έρθουμε πιο κοντά στους φίλους και τους συναδέλφους μας. Είναι η στιγμή που είμαστε ακόμη χαλαροί. Βρισκόμαστε στην κουζίνα και στους διαδρόμους λίγο πριν ξεκινήσουμε τη μέρα μας και μιλάμε για πράγματα εκτός δουλειάς. Με άλλα λόγια επικοινωνούμε (αν και με δυσκολία χωρίς την απαραίτητη δόση καφεΐνης).

Καφές είναι η πρωινή κουβέντα, είναι η απογευματινή απόλαυση, είναι η αφορμή για να ξαναμαζευτούμε μετά τη δουλειά και να μιλήσουμε. Χαλαρά όπως αρμόζει σε τέτοιες στιγμές καφεπόσης. Δεν είναι τυχαίο που στην Ελλάδα έχουμε τόσες καφετέριες. Δε πάμε στην καφετέρια για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για καφεΐνη. Πάμε για να βρεθούμε με άλλους ανθρώπους και να μοιραστούμε εμπειρίες. Τι κι αν τον καφέ τον χρεώνουν εδώ περισσότερο απ΄ότι στο εξωτερικό… Η αγάπη για το καφεπίνειν & socializing είναι ακατανίκητη και τελικά μάλλον θα τον πληρώσουμε και δη αδιαμαρτύρητα.

Καλό καλοκαίρι με άφθονους δροσερούς φραπέδες!!

MRL όπως Marilyn (όπως... καμία σχέση!)

Σσσσσσσσ!!

Διαβάζουμε.... Εξεταστική εν όψει!

Ζωή σε fast forward

Όταν ήμουν μικρή ο χρόνος έμοιαζε δυσανάλογα πολύς.

Οι ώρες στο σχολείο δε περνούσανε, εκείνη η Κυριακή έμοιαζε ατελείωτη. Μόνο όταν έπαιζα δε μου έφτανε ο χρόνος. Μόνο τότε διαμαρτυρόμουν και ζητούσα... «λίγο ακόμη μαμά»

Και περνά ο καιρός και μεγαλώνω. Κι ο χρόνος μοιάζει δυσανάλογα λίγος.

Δεν προφταίνω να τελειώσω τη δουλειά στο γραφείο, αργώ στο φροντιστήριο, δεν προλαβαίνω το super market, τον άντρα μου δε τον βλέπω όσο θα θελα, δε προλαβαίνω να δω τον ανηψιό μου τις καθημερινές και το φέρω βαρέως.

...Και κανονίζω να δω το παιδί το Σάββατο. Έχω κλείσει παιδικό θέατρο και μπαίνω σε mood ευχάριστης ενασχόλησης με το παιδί και... αυτή η διάθεση μετατρέπεται σε άγχος και σε αγώνα ταχύτητας. Να πάω να προαγοράσω τα εισιτήρια (γίνεται ο κακός χαμός στα παιδικά θέατρα), να γυρίσω να φάω, να τον παραλάβω απ΄το σπίτι του, να φτάσουμε στην παράσταση στην ώρα μας, να είμαι τυχερή στο παρκάρισμα (σε γωνία το παράτησα). Κι αυτή η κίνηση διαολεμένη. Κι η διαπίστωση θλιβερή. Ακόμη και τη διασκέδαση την κάνουμε τρέχοντας. Άγχος ακόμη και σ΄αυτές τις δραστηριότητες που υποτίθεται γουστάρουμε και μας χαλαρώνουν.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πως γίνεται και η ζωή μας κυλάει με τόσο γρήγορους ρυθμούς. Πως γίνεται και όσο περνούν τα χρόνια και θεωρητικά βάζουμε τη ζωή μας σε ένα αυλάκι και ενώ τα περικυκλώνουμε και τα βάζουμε σε μία σειρά... δε προλαβαίνουμε.

Όταν ήμουν μικρή ο χρόνος έμοιαζε δυσβάστακτα πολύς. Όσο μεγαλώνω ο χρόνος μοιάζει αποπνικτικά λίγος.

Μήπως φταίει που βάζουμε πολλά στο κεφάλι μας; Μήπως φταίει η δουλειά μας κι η καριέρα που αναμενόμενα τρώει -στους περισσότερους- πολύ απ΄το χρόνο μας; Και μήπως επειδή η δουλειά δεν καλύπτει όλες τις ανάγκες μας προσπαθούμε να βρούμε διεξόδους σε άλλες δραστηριότητες; Πόσο σημαντική είναι η τροφή για το πνεύμα... να ανοίξουμε λίγο το μυαλό μας και την ψυχή μας; Κι αυτός ο διαχωρισμός... επαγγελματική ζωή – προσωπικός χρόνος.

Ένας φίλος μου είπε ότι δεν υπάρχει επαγγελματική και προσωπική ζωή. ΜΙΑ είναι η ζωή και εσύ πρέπει να βρεις τις ισορροπίες σου. Είναι σημαντική η ισορροπία.

Να όμως που αυτή η πλεονεξία μας, αυτή η αχόρταγη φύση μάς μας γεμίζει δραστηριότητες που δε χωράνε στο πρόγραμμά μας αλλά εμείς εκεί!... να τις στριμώξουμε! Κι οι πειρασμοί της μεγαλούπολης μας ξελογιάζουν για να κάνουμε περισσότερα πράγματα! Κι είναι κι αυτές οι ρημάδες οι τύψεις μας ότι δεν ασχολούμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους περισσότερο που μας κλέβουν ώρες απ΄τον ύπνο μας!

Το πιο τραγικό; Αυτή η κατάσταση απεικονίζεται και στις διαφημίσεις. Είδες slogan η diesel? Live fast! Και τους δείχνει να τρέχουν. Όλους!

Δε θέλω να ζω τη ζωή μου σε fast forward. Θέλω να ζω και να τα θυμάμαι όλα!
Θέλω όμως να τα χωρέσω κι όλα στο πρόγραμμα. Θέλω να τα ζήσω και να τα απολαύσω.

Μάλλον δε θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου. Θα εξακολουθώ να διαμαρτύρομαι ότι δε προλαβαίνω αλλά δε πρόκειται να παραιτηθώ από τίποτα!

Θα τα ζήσω ΟΛΑ!!

Όλοι λένε σ΄αγαπώ τραγουδιστά

Πρεμιέρα, πρώτο blogοπαίχνιδο που λαμβάνω μέρος (γιούχου!!)

(Γιώργο ξέρω προηγήθηκε κι άλλη πρόσκληση στην οποία δε κατάφερα να συντονιστώ... συγνώμη)

Η επιλογή με παίδεψε ομολογώ. Ο νόμος του Μέρφυ σ΄όλο του το μεγαλείο. Που είναι τα ερωτικά τραγούδια όταν τα θες; Κι είναι φορές που σου καρφώνονται στο μυαλό και δε λένε να σε εγκαταλείψουν για μέρες.

Αφού παιδεύτηκα μερικές μέρες αποφάσισα να πάω διά της πλαγίας οδού. Σκέφτηκα ταινίες. Ρομαντικές, ερωτικές ταινίες που μ΄αρέσουν και φυσικά (το ζητούμενο) έχουν και το ανάλογο soundtrack.

Ξεχώρισα (κι αφιερώνω) ένα τραγούδι που περιλαμβάνεται στο soundtrack της αγαπημένης μου -τέτοιου είδους- ταινίας... «Όταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλυ». Διασκευασμένο, αλλά όμορφα διασκευασμένο απ΄τον Harry Connick Jr. Εντάξει οι λάτρεις του Σινάτρα μπορεί να με πάρουν με τις λεμονόκουπες αλλά εμένα μ΄αρέσει η φρεσκαδούρα στα πιο παλιά τραγούδια. Κι αφού η έρευνα και τοποθέτησή μου έγινε βάσει soundtrack αφήνω τον κύριο Connick Jr που έντυσε την ταινία να με/μας πάει σε jazz μονοπάτια.


It had to be you

It had to be you, it had to be you
I wandered around, and finally found - the somebody who
Could make me be true, could make me be blue
or even be glad, just to be sad - thinking of you
Some others I've seen, might never be mean
Might never be cross, or try to be boss, but they wouldn't do
For nobody else, gave me a thrill - with all your faults, I love you still
It had to be you, wonderful you, it had to be you.

Some others I've seen, might never be mean
Might never be cross, try to be boss, they wouldn't do
For nobody else, gave me a thrill - with all your faults, I love you still, baby
It had to be you, wonderful you, it had to be you

Χειμώνας!

Μ΄αρέσει ο Χειμώνας!
Μ΄αρέσει αυτή η μουντάδα του ουρανού.
Μ΄αρέσει όταν κάνει κρύο και πρέπει να κουκουλωθώ με σκουφιά και κασκώλ για να προφυλαχτώ απ΄τ΄αγιάζι.


Στην προηγούμενη ζωή μου πρέπει να ζούσα στη βόρεια Ευρώπη... και να γούσταρα κιόλας. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν εξηγείται αλλιώς η διαστροφή μου αυτή... να χαμογελάω και να χαίρομαι όταν βλέπω μαύρα σύννεφα να μαζεύονται. Για να μη μιλήσω για την κλιμάκωση της χαράς όταν όλα αυτά τα μαύρα σύννεφα φέρουν και βροχή.

Με ενοχλεί που στην Ελλάδα δε κάνει πια χειμώνα. Έχω να αγοράσω μάλλινο ρούχο χρόνια... και αυτά τα λιγοστά που έχω τα φοράω περίπου 5 μέρες το χρόνο. Αδικία!

Κοιτάω το ημερολόγιο. 29.02.2008
Φεβρουάριος! Κι εδώ και πόσες μέρες έχουμε... άνοιξη. Πριν δυο βδομάδες δεν ήταν που είχαμε τα χιόνια στην πόλη μας; Σήμερα όμως σα να αναθάρρησα. Υπάρχει μια γλυκιά μουντάδα στον ουρανό και με ταξιδεύει.

Δε θέλω να είμαι στο γραφείο. Είμαι ήδη αλλού. Έχω μεταφερθεί νοητά σε μία παραλία.

Δεν είναι καλοκαίρι. Έχω πάει στην παραλία... τώρα! Φλεβάρη μήνα! Μ΄αυτό τον καιρό! Μ΄αυτή τη διάθεση που έχω τον τελευταίο μήνα! Έτσι "μπαϊλντισμένη" όπως είμαι αποζητώ να ξεκουράσω τα μάτια, το μυαλό και την ψυχούλα μου.

Φυσάει. Σύντροφός μου η μουσική μου και τα όνειρά μου.

Γράφω. Γράφω τα όνειρά μου. Τα βάζω σε μια σειρά κι είναι απίστευτα απελευθερωτικό.

Γράφω για μένα, γράφω για σένα, γράφω για τη ζωή μου όπως θα θελα να είναι και... ανακουφίζομαι. Δεν απέχει πολύ απ΄την πραγματική ζωή μου ή μάλλον καλύτερα αυτά που θα θελα, είναι αυτά που περιμένω και δρομολογώ να γίνουν στο μέλλον.

Θέλει λίγη δουλειά ακόμη αλλά σχεδόν τα βλέπω στον ορίζοντα. Χαμογελάω.

Μπορώ ήσυχη να γυρίσω πίσω στο γραφείο και να συνεχίσω να δουλεύω... για τα όνειρά μου.

Κίνησε Εβραίος να πάει στο παζάρι...

Κίνησε Εβραίος να πάει στο παζάρι κι ήταν ημέρα Σάββατο... Έτσι νιώθω!
Δε προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ αυτό το μήνα.
Είχα ένα blog... είχα μια «εκπομπή» να κάνω (τι μία... στο μεταξύ τέσσερις-πέντε έχουν μαζευτεί χρωστούμενες αλλά μη το κάνουμε θέμα...)

Ανέβηκα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για ένα γάμο που είχα και συζητώντας με κάποιους Σαλονικιούς καταλήξαμε στο πόσο διαφορετικοί είναι οι ρυθμοί ζωής των δύο πόλεων.
Ο Στέφανος έλεγε ότι η πόλη περπατιέται... και ειλικρινά δεν καταλάβαινα τι εννοούσε γιατί η Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη πόλη. Δεν είναι σα το Βόλο που όντως σε 10 λεπτά φτάνεις στο κέντρο της πόλης και σε άλλα 10 λεπτά έφτασες στην άλλη άκρη της. Συνεχίζοντας τη συζήτηση όμως λύθηκε το μυστήριο.
Είπε λοιπόν ότι με μια ώρα περπάτημα φτάνεις στην άλλη άκρη της πόλης.
Μία ώρα;; Μία ώρα να περπατάς για να φτάσεις στον προορισμό σου; Έχεις μία ώρα διαθέσιμη για να περπατήσεις; Εμείς, οι κάτοικοι της Αθήνας, που τρώμε τόσο χρόνο στις μετακινήσεις δε μπορούμε να διανοηθούμε να περπατήσουμε αν είναι να φτάσουμε πιο γρήγορα με κάποιο μεταφορικό μέσο. Και ας μη μιλάω εκ μέρους όλων των κατοίκων της μεγαλούπολης... ΕΓΩ δε μπορώ να διανοηθώ να περπατήσω μια ώρα για να φτάσω στη δουλειά μου (ειδικά άμα είμαι με «στολή γραφείου» και ψηλό τακούνι...).

Αυτοί οι ρυθμοί λοιπόν με έχουν στεναχωρήσει πολύ αυτό το μήνα. Πάντα είχα προβλήματα ωραρίου και διαθέσιμου χρόνου, ποιος δεν έχει άλλωστε, αλλά τώρα που είχα στο μυαλό μου δρομολογημένα άλλα πράγματα έχω λίγο στεναχωρηθεί. Και θα μου πεις... η πρώτη ή η τελευταία είσαι; Δεν λέω ότι έχω την αποκλειστικότητα στην έλλειψη χρόνου. Όλοι λίγο πολύ το έχουμε το θέμα. Αλλά να... με πήρε το παράπονο. Έχω ξεκινήσει το project μου και δε μπορώ να το ολοκληρώσω.
Στο γραφείο είχαμε οργανωτικές αλλαγές που με αφορούσαν άμεσα (νέα καθήκοντα), στο πανεπιστήμιο οι εργασίες τρέχουν, τα βοηθητικά μαθήματα του πανεπιστημίου μού γεμίζουν τα τέσσερα απ΄τα πέντε απογεύματα της εβδομάδας και και και... (σνιφ, κλαψ, λυγμ...)

Κι αυτή η ανάρτηση είναι περισσότερο για να το βγάλω από μέσα μου και για να μη μείνει ο Φεβρουάριος ορφανός από ανάρτηση.

Μεσημέρι μετά το φαγητό στο γραφείο, ηρεμία σχετική στα διπλανά γραφεία, είμαι με τα ακουστικά στα αυτιά, ακούω το Long road to ruin που μ΄αρέσει τρελά αυτή την περίοδο και γράφω. Γράφω γιατί (μεταξύ άλλων) ένας φίλος μου έστειλε μήνυμα σήμερα το πρωί γράφοντάς μου «κάποτε είχες ένα blog...»
Ακόμη το έχω!! Εντάξει;
:-)

Νέα, ταλαντούχα (;), ραδιοφωνική παραγωγός (;;) ζητά εκπομπή

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα ότι το σχέδιο «πέσε πίτα να σε φάω» δε δουλεύει για το θέμα μου.
Τι θέλω; Να δουλέψω στο ραδιόφωνο.
Για την ώρα όμως είμαι μια άνεργη ραδιοφωνική παραγωγός... (το σύμπαν έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια... που λέει και το ανέκδοτο)

Αν έχεις κάνει κάποιο διάστημα στη ζωή σου άνεργος, ξέρεις ότι το να ψάχνεις για δουλειά... είναι μια δουλειά από μόνη της.
Έχει ωράριο, job description και διαδικασίες. Ξυπνάς πρωί, ψάχνεις τις αγγελίες σε εφημερίδες και internet, φτιάχνεις το βιογραφικό σου, στέλνεις επιστολές ενδιαφέροντος για τις αγγελίες, πηγαίνεις σε συνεντεύξεις. Κι αυτό σε καθημερινή βάση.
Δε μπορείς να είσαι με τις πιτζάμες όλη την ώρα και να αναρωτιέσαι γιατί δε βρίσκεις δουλειά τόσο «καλό και άξιο παλικάρι». Κανείς δε θα σου χτυπήσει την πόρτα από μόνος του για να σου πει «εσένα ψάχναμε!». Και άντε και ξεστραβώνεται κάποιος (ένας Θεός ξέρει γιατί) και σου λέει έλα να δουλέψεις μαζί μας. Δε πρέπει να είσαι προετοιμασμένος;
Είναι σα να σου ζητά ραντεβού ο Bratt Pitt και εσύ να έχεις να πατήσεις στο κομμωτήριο απ΄πέρυσι το Πάσχα… η ρίζα έχει φτάσει στο αυτί κι η ψαλίδα δίνει στο μαλλί σου αυτή την εξωτική εμφάνιση ξεφτισμένης αχυρόσκουπας. Εμφανίζεσαι έτσι;

Παρένθεση - Προειδοποίηση:
Οι συνειρμοί μου είναι λίγο περίεργοι και κατά καιρούς βασάνισαν τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάβα του μυαλού μου. Ζητώ την κατανόηση όσων διαβάσουν αυτή την έρμη ανάρτηση (ευτυχώς είναι λίγοι).

Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί το να θέλεις να δουλέψεις στο ραδιόφωνο είναι ένα θέμα. Το να κάνεις κάτι γι΄αυτό είναι κάτι άλλο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Αν και τις αποφάσεις του έτους τις παίρνω κάθε Σεπτέμβρη (δουλεύω τη Λίστα των αποφάσεών μου βάσει ακαδημαϊκού έτους) νομίζω ήρθε η ώρα να σπάσω την παράδοση. Εξάλλου μία βελτίωση της υπάρχουσας λίστας μόνο καλή μπορεί να είναι!
Στην απόφαση που αφορούσε το ραδιόφωνο ομολογώ πως δεν ήμουν πολύ συγκεκριμένη στη λίστα μου. Τι πάει να πει «θα προσπαθήσω να μπω στο χώρο»; Πολύ γενικό.

Έφτιαξα λοιπόν στο μυαλό μου ένα σενάριο...
Εδώ και δυο τρεις μέρες προσπαθώ να φτιάξω την εκπομπή μου (την ποια;). Προσπαθώ να συμπεριφέρομαι (η ψωνάρα) σα να δουλεύω ήδη στο ραδιόφωνο κι έχω να φτιάξω εκπομπή για την άλλη βδομάδα (...δυστυχώς δε μου δώσαν καθημερινή εκπομπή! ψωνάρα δις)

Αααα όλα κι όλα! Μπορεί να είμαι μια άνεργη ραδιοφωνική παραγωγός αλλά η ανεργία πρέπει να αντιμετωπίζεται ενεργητικά και ουχί με νωθρότητα. Έτσι δε σκέφτηκε κι ο Καραμανλή jr όταν ήταν στην αντιπολίτευση και σχημάτισε Σκιώδη Κυβέρνηση; (τα ΄παμε για τους συνειρμούς μου... μη τα ξαναλέμε). Προετοίμαζε τους βουλευτές του (και καλά...) ώστε όταν έρθει η ώρα, να έχουν «μία θητεία» στο βιογραφικό τους. Κατ΄αντιστοιχία... να μη μετράω κι εγώ «μερικές εκπομπές» στο βιογραφικό μου; (...ναι... καλά!)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
μη γελάς καθόλου! Μάλιστα! Σκιώδης Ραδιοφωνική Παραγωγός θα γίνω. Ποιο το πρόβλημα; Και που ξέρεις; Πολλά συμβαίνουν στις μέρες μας. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι δε σου συμβαίνουν πράγματα όταν είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου και στη ζωούλα σου. Εξάλλου... είδες ο Καραμανλής; Λίγο μετά έκανε κυβέρνηση στ΄αλήθεια. Δηλαδή καλύτερος είναι; :-)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Καταλήγω ότι υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων. Οι thinkers και οι doers. Αυτοί που σκέφτονται, αναλύουν, «κλωσάνε»... κι αυτοί που αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν και δεν κάθονται αμέτοχοι.

Δε ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω εκπομπή την άλλη βδομάδα!!

Σας αφήνω ψάχνοντας τις μουσικές μου και κλείνοντας πονηρά το μάτι ;-)

Καλό Σαββατοκύριακο! (...Elvis has left the building)

Μανίες

H καινούρια μου μανία έρχεται απ΄την Καλιφόρνια και ακούει στο όνομα Stone Sour. Απ΄την πρώτη στιγμή που άκουσα το τραγούδι τους through the glass... δε μπορώ να το ξεκολλήσω απ΄το μυαλό μου.

Through the glass

I'm looking at you through the glass

Don't know how much time has passed

Oh God it feels like forever

But no one ever tells you that forever

Feels like home, sitting all alone inside your head

Cause I'm looking at you through the glass

Don't know how much time has passed

All I know is that it feels like forever

When no one ever tells you that forever

Feels like home, sitting all alone inside your head

How do you feel, that is the question

But I forget, you don't expect an easy answer

When something like a soul becomes initialized

Folded up like paper dolls and little notes

You can't expect a bit of hope

And while you're outside looking in

Describing what you see

Remember what you're staring at is me

Cause I'm looking at you through the glass

Don't know how much time has passed

All I know is that it feels like forever

When no one ever tells you that forever

Feels like home, sitting all alone inside your head

How much is real, so much to question

An Epidemic of the mannequins

Contaminating everything

When thought came from the heart

It never did right from the start

Just listen to the noises

(Null and void instead of voices)

Before you tell yourself

It's just a different scene

Remembering is just different from what you've seen

I'm looking at you through the glass

Don't know how much time has passed

And all I know is that it feels like forever

When no one ever tells you that forever

Feels like home, sitting all alone inside your head

Cause I'm looking at you through the glass

Don't know how much time has passed

All I know is that it feels like forever

But no one ever tells you that forever

Feels like home, sitting all alone inside your head

And it's the stars

The stars that shine for you

And it's the stars

The stars that lie to you

I'm looking at you through the glass

Don't know how much time has passed

Oh God it feels like forever

But no one ever tells you that forever

Feels like home, sitting all alone inside your head

Cause I'm looking at you through the glass

Don't know how much time has passed

All I know is that it feels like forever

But no one ever tells you that forever

Feels like home, sitting all alone inside your head

And it's the stars

The stars that shine for you

And it's the stars

The stars that lie to you

The stars

The stars that lie