Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Ζωή σε fast forward



Όταν ήμουν μικρή ο χρόνος έμοιαζε δυσανάλογα πολύς.




Οι ώρες στο σχολείο δε περνούσανε, εκείνη η Κυριακή έμοιαζε ατελείωτη. Μόνο όταν έπαιζα δε μου έφτανε ο χρόνος. Μόνο τότε διαμαρτυρόμουν και ζητούσα... «λίγο ακόμη μαμά»

Και περνά ο καιρός και μεγαλώνω. Κι ο χρόνος μοιάζει δυσανάλογα λίγος.

Δεν προφταίνω να τελειώσω τη δουλειά στο γραφείο, αργώ στο φροντιστήριο, δεν προλαβαίνω το super market, τον άντρα μου δε τον βλέπω όσο θα θελα, δε προλαβαίνω να δω τον ανηψιό μου τις καθημερινές και το φέρω βαρέως.

...Και κανονίζω να δω το παιδί το Σάββατο. Έχω κλείσει παιδικό θέατρο και μπαίνω σε mood ευχάριστης ενασχόλησης με το παιδί και... αυτή η διάθεση μετατρέπεται σε άγχος και σε αγώνα ταχύτητας. Να πάω να προαγοράσω τα εισιτήρια (γίνεται ο κακός χαμός στα παιδικά θέατρα), να γυρίσω να φάω, να τον παραλάβω απ΄το σπίτι του, να φτάσουμε στην παράσταση στην ώρα μας, να είμαι τυχερή στο παρκάρισμα (σε γωνία το παράτησα). Κι αυτή η κίνηση διαολεμένη. Κι η διαπίστωση θλιβερή. Ακόμη και τη διασκέδαση την κάνουμε τρέχοντας. Άγχος ακόμη και σ΄αυτές τις δραστηριότητες που υποτίθεται γουστάρουμε και μας χαλαρώνουν.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πως γίνεται και η ζωή μας κυλάει με τόσο γρήγορους ρυθμούς. Πως γίνεται και όσο περνούν τα χρόνια και θεωρητικά βάζουμε τη ζωή μας σε ένα αυλάκι και ενώ τα περικυκλώνουμε και τα βάζουμε σε μία σειρά... δε προλαβαίνουμε.



Όταν ήμουν μικρή ο χρόνος έμοιαζε δυσβάστακτα πολύς. Όσο μεγαλώνω ο χρόνος μοιάζει αποπνικτικά λίγος.



Μήπως φταίει που βάζουμε πολλά στο κεφάλι μας; Μήπως φταίει η δουλειά μας κι η καριέρα που αναμενόμενα τρώει -στους περισσότερους- πολύ απ΄το χρόνο μας; Και μήπως επειδή η δουλειά δεν καλύπτει όλες τις ανάγκες μας προσπαθούμε να βρούμε διεξόδους σε άλλες δραστηριότητες; Πόσο σημαντική είναι η τροφή για το πνεύμα... να ανοίξουμε λίγο το μυαλό μας και την ψυχή μας; Κι αυτός ο διαχωρισμός... επαγγελματική ζωή – προσωπικός χρόνος.
Ένας φίλος μου είπε ότι δεν υπάρχει επαγγελματική και προσωπική ζωή. ΜΙΑ είναι η ζωή και εσύ πρέπει να βρεις τις ισορροπίες σου. Είναι σημαντική η ισορροπία.


Να όμως που αυτή η πλεονεξία μας, αυτή η αχόρταγη φύση μάς μας γεμίζει δραστηριότητες που δε χωράνε στο πρόγραμμά μας αλλά εμείς εκεί!... να τις στριμώξουμε! Κι οι πειρασμοί της μεγαλούπολης μας ξελογιάζουν για να κάνουμε περισσότερα πράγματα! Κι είναι κι αυτές οι ρημάδες οι τύψεις μας ότι δεν ασχολούμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους περισσότερο που μας κλέβουν ώρες απ΄τον ύπνο μας!

Το πιο τραγικό; Αυτή η κατάσταση απεικονίζεται και στις διαφημίσεις. Είδες slogan η diesel? Live fast! Και τους δείχνει να τρέχουν. Όλους!


Δε θέλω να ζω τη ζωή μου σε fast forward. Θέλω να ζω και να τα θυμάμαι όλα!
Θέλω όμως να τα χωρέσω κι όλα στο πρόγραμμα. Θέλω να τα ζήσω και να τα απολαύσω.

Μάλλον δε θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μου. Θα εξακολουθώ να διαμαρτύρομαι ότι δε προλαβαίνω αλλά δε πρόκειται να παραιτηθώ από τίποτα!

Θα τα ζήσω ΟΛΑ!!