The story so far

Και ερωτώ: Τι μπορεί να κάνει κάποιος που θέλει δια καώς να μπει στο "μαγικό κόσμο των ερτζιανών";


α. Έχει φροντίσει να σπουδάσει σε σχετική σχολή ΜΜΕ (των φρονίμων τα παιδιά... χμ.. too late)
β. Έχει φροντίσει να μάθει σκι μαζί με τις κόρες του Κωστόπουλου... έτσι... για το conne (...το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;)
γ. Παίρνει σβάρνα τους ραδιοφωνικούς σταθμούς μπας και βγάλει άκρη (been there, done that)
δ. Πηγαίνει στο σεμινάριο ραδιοφωνικής παραγωγής που είδε τυχαία σε εφημερίδα (...)
Αυτό το τελευταίο το κρατάμε!

Φεβρουάριος 2007: Έναρξη σεμιναρίου Ραδιοφωνικής Παραγωγής (ένα απ΄τα πολλά) υπό την επίβλεψη του Γ.Φλωράκη. Τρεις μήνες και κάτι ένα τσούρμο παιδιά μοιράζονται μουσικές, εκπομπές, εκφωνήσεις, φόβους, όνειρα και πάνω απ΄όλα την αγάπη τους για τη μουσική κι αυτό το μέσο που λέγεται ραδιόφωνο.

Μάιος - Ιούνιος 2007: Διήμερη εκδήλωση στο BIOS (βλ. εδώ σελ. 12) όπου οι συμμετέχοντες σε όλα τα σεμινάρια ραδιοφωνικής παραγωγής που πραγματοποιήθηκαν ποτέ απ΄το Γ.Φλωράκη, εκπέμπουν live μέσα στο χώρο του BIOS για τους θαμώνες και μόνο. Πενηνταέξι (56) απόφοιτοι "wanna be παραγωγοί" εναλλάσσονται ανά 20λεπτό όπως ακριβώς και οι μουσικές επιλογές τους εναλλάσσονται σε ύφος, χρώμα, διάθεση, περιεχόμενο.

Ιούλιος 2007: Είμαστε στον αέρα (Η Ε Κ Π Λ Η Ξ Η)
Με πρωτοβουλία της διευθύντριας του δεύτερου προγράμματος, Μαργαρίτας Μυτιληναίου, εικοσιτέσσερα (24) παιδιά, επιλεγμένα με κλήρωση, βγαίνουν στον αέρα του δεύτερου με την ίδια λογική του BIOS. Ανά μισή ώρα αλλάζει ο "wanna be παραγωγός", το ύφος, η μουσική σ΄ένα διήμερο "πείραμα".

Σήμερα: ...ο καθείς το δρόμο του.
Άλλος έχει φτιάξει demo και το ΄χει προωθήσει στους διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς, άλλος έχει φτιάξει το demo μεν κάθεται και το κοιτάει δε (γιατί δε του αρέσει, δεν είναι πολύ καλό, θέλει να το ξαναδεί... οι δικαιολογίες δε λείπουν), άλλος δεν έχει κάνει τίποτα (...). Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι απ΄αυτούς έχουν γίνει φίλοι και αυτό σίγουρα μετράει. Μπορεί να μη βοηθάει σε μια ραδιοφωνική καριέρα, αλλά είναι απ΄τα παράπλευρα ευχάριστα γεγονότα που αβίαστα έρχονται στη ζωή μας και μας χαροποιούν.

ΥΓ. Ήθελα να βάλω περισσότερες φωτογραφίες "συναδέλφων" αλλά δεν ήξερα αν θα τους έβρισκε σύμφωνους να τους "εκθέσω" στο blog.

Να ΄τανε η ζήλια ψώρα...

Ήρθε η στιγμή να παραδεχθώ ότι είμαι φύση ζηλιάρα. Κι αν και παρακολουθώ, απ΄το καλοκαίρι και μετά συστηματικά τα blogs φίλων και γνωστών, μέχρι πρόσφατα δεν είχα ενδιαφερθεί να φτιάξω δικό μου. Τι να έλεγα άλλωστε? Ποιον ενδιαφέρουν οι ιστορίες απ΄τη ζωή μου, τη δουλειά μου, τα ραδιοφωνικά μισοχτισμένα όνειρα μου ή τη μουσική που ακούω;
Χθες όμως ζήλεψα. Άκουγα στο ραδιόφωνο δύο φίλους που πέρα απ΄την αγάπη τους για το ραδιόφωνο έχουν και ένα άλλο κοινό. Είναι bloggers! (ακούγεται δυνατό εε;)
Ένιωσα αυτό που λέει μια παροιμία μας: "όλοι μαζί κι ο ψωριάρης χώρια!"
Εε όχι! Δε το δέχομαι να είμαι ΕΓΩ ο "ψωριάρης".

Μετά από εκτενή έρευνα στη διαθεσιμότητα των ονομάτων για blog, η οποία ήταν ομολογουμένως δύσκολη (καλέ όλα "πιασμένα" είναι!), κατέληξα στο radio-tales. Ελπίζω δε, κάποτε να δουλεύω και στο ραδιόφωνο :-) και να είναι ένα επιπλέον σημείο επικοινωνίας με τους ακροατές (όνειρα... πουλιά μου ταξιδιάρικα...). Έτσι για να επιβεβαιώσω τον τίτλο του blog... Να έχω να πω και ιστορίες για το ραδιόφωνο από μέσα ;-).

Άντε... καλορίζικο που λένε!