Να ΄τανε η ζήλια ψώρα...

Ήρθε η στιγμή να παραδεχθώ ότι είμαι φύση ζηλιάρα. Κι αν και παρακολουθώ, απ΄το καλοκαίρι και μετά συστηματικά τα blogs φίλων και γνωστών, μέχρι πρόσφατα δεν είχα ενδιαφερθεί να φτιάξω δικό μου. Τι να έλεγα άλλωστε? Ποιον ενδιαφέρουν οι ιστορίες απ΄τη ζωή μου, τη δουλειά μου, τα ραδιοφωνικά μισοχτισμένα όνειρα μου ή τη μουσική που ακούω;
Χθες όμως ζήλεψα. Άκουγα στο ραδιόφωνο δύο φίλους που πέρα απ΄την αγάπη τους για το ραδιόφωνο έχουν και ένα άλλο κοινό. Είναι bloggers! (ακούγεται δυνατό εε;)
Ένιωσα αυτό που λέει μια παροιμία μας: "όλοι μαζί κι ο ψωριάρης χώρια!"
Εε όχι! Δε το δέχομαι να είμαι ΕΓΩ ο "ψωριάρης".

Μετά από εκτενή έρευνα στη διαθεσιμότητα των ονομάτων για blog, η οποία ήταν ομολογουμένως δύσκολη (καλέ όλα "πιασμένα" είναι!), κατέληξα στο radio-tales. Ελπίζω δε, κάποτε να δουλεύω και στο ραδιόφωνο :-) και να είναι ένα επιπλέον σημείο επικοινωνίας με τους ακροατές (όνειρα... πουλιά μου ταξιδιάρικα...). Έτσι για να επιβεβαιώσω τον τίτλο του blog... Να έχω να πω και ιστορίες για το ραδιόφωνο από μέσα ;-).

Άντε... καλορίζικο που λένε!