Χειμώνας!

Μ΄αρέσει ο Χειμώνας!
Μ΄αρέσει αυτή η μουντάδα του ουρανού.
Μ΄αρέσει όταν κάνει κρύο και πρέπει να κουκουλωθώ με σκουφιά και κασκώλ για να προφυλαχτώ απ΄τ΄αγιάζι.


Στην προηγούμενη ζωή μου πρέπει να ζούσα στη βόρεια Ευρώπη... και να γούσταρα κιόλας. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν εξηγείται αλλιώς η διαστροφή μου αυτή... να χαμογελάω και να χαίρομαι όταν βλέπω μαύρα σύννεφα να μαζεύονται. Για να μη μιλήσω για την κλιμάκωση της χαράς όταν όλα αυτά τα μαύρα σύννεφα φέρουν και βροχή.

Με ενοχλεί που στην Ελλάδα δε κάνει πια χειμώνα. Έχω να αγοράσω μάλλινο ρούχο χρόνια... και αυτά τα λιγοστά που έχω τα φοράω περίπου 5 μέρες το χρόνο. Αδικία!

Κοιτάω το ημερολόγιο. 29.02.2008
Φεβρουάριος! Κι εδώ και πόσες μέρες έχουμε... άνοιξη. Πριν δυο βδομάδες δεν ήταν που είχαμε τα χιόνια στην πόλη μας; Σήμερα όμως σα να αναθάρρησα. Υπάρχει μια γλυκιά μουντάδα στον ουρανό και με ταξιδεύει.

Δε θέλω να είμαι στο γραφείο. Είμαι ήδη αλλού. Έχω μεταφερθεί νοητά σε μία παραλία.

Δεν είναι καλοκαίρι. Έχω πάει στην παραλία... τώρα! Φλεβάρη μήνα! Μ΄αυτό τον καιρό! Μ΄αυτή τη διάθεση που έχω τον τελευταίο μήνα! Έτσι "μπαϊλντισμένη" όπως είμαι αποζητώ να ξεκουράσω τα μάτια, το μυαλό και την ψυχούλα μου.

Φυσάει. Σύντροφός μου η μουσική μου και τα όνειρά μου.

Γράφω. Γράφω τα όνειρά μου. Τα βάζω σε μια σειρά κι είναι απίστευτα απελευθερωτικό.

Γράφω για μένα, γράφω για σένα, γράφω για τη ζωή μου όπως θα θελα να είναι και... ανακουφίζομαι. Δεν απέχει πολύ απ΄την πραγματική ζωή μου ή μάλλον καλύτερα αυτά που θα θελα, είναι αυτά που περιμένω και δρομολογώ να γίνουν στο μέλλον.

Θέλει λίγη δουλειά ακόμη αλλά σχεδόν τα βλέπω στον ορίζοντα. Χαμογελάω.

Μπορώ ήσυχη να γυρίσω πίσω στο γραφείο και να συνεχίσω να δουλεύω... για τα όνειρά μου.

Κίνησε Εβραίος να πάει στο παζάρι...

Κίνησε Εβραίος να πάει στο παζάρι κι ήταν ημέρα Σάββατο... Έτσι νιώθω!
Δε προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ αυτό το μήνα.
Είχα ένα blog... είχα μια «εκπομπή» να κάνω (τι μία... στο μεταξύ τέσσερις-πέντε έχουν μαζευτεί χρωστούμενες αλλά μη το κάνουμε θέμα...)

Ανέβηκα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για ένα γάμο που είχα και συζητώντας με κάποιους Σαλονικιούς καταλήξαμε στο πόσο διαφορετικοί είναι οι ρυθμοί ζωής των δύο πόλεων.
Ο Στέφανος έλεγε ότι η πόλη περπατιέται... και ειλικρινά δεν καταλάβαινα τι εννοούσε γιατί η Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη πόλη. Δεν είναι σα το Βόλο που όντως σε 10 λεπτά φτάνεις στο κέντρο της πόλης και σε άλλα 10 λεπτά έφτασες στην άλλη άκρη της. Συνεχίζοντας τη συζήτηση όμως λύθηκε το μυστήριο.
Είπε λοιπόν ότι με μια ώρα περπάτημα φτάνεις στην άλλη άκρη της πόλης.
Μία ώρα;; Μία ώρα να περπατάς για να φτάσεις στον προορισμό σου; Έχεις μία ώρα διαθέσιμη για να περπατήσεις; Εμείς, οι κάτοικοι της Αθήνας, που τρώμε τόσο χρόνο στις μετακινήσεις δε μπορούμε να διανοηθούμε να περπατήσουμε αν είναι να φτάσουμε πιο γρήγορα με κάποιο μεταφορικό μέσο. Και ας μη μιλάω εκ μέρους όλων των κατοίκων της μεγαλούπολης... ΕΓΩ δε μπορώ να διανοηθώ να περπατήσω μια ώρα για να φτάσω στη δουλειά μου (ειδικά άμα είμαι με «στολή γραφείου» και ψηλό τακούνι...).

Αυτοί οι ρυθμοί λοιπόν με έχουν στεναχωρήσει πολύ αυτό το μήνα. Πάντα είχα προβλήματα ωραρίου και διαθέσιμου χρόνου, ποιος δεν έχει άλλωστε, αλλά τώρα που είχα στο μυαλό μου δρομολογημένα άλλα πράγματα έχω λίγο στεναχωρηθεί. Και θα μου πεις... η πρώτη ή η τελευταία είσαι; Δεν λέω ότι έχω την αποκλειστικότητα στην έλλειψη χρόνου. Όλοι λίγο πολύ το έχουμε το θέμα. Αλλά να... με πήρε το παράπονο. Έχω ξεκινήσει το project μου και δε μπορώ να το ολοκληρώσω.
Στο γραφείο είχαμε οργανωτικές αλλαγές που με αφορούσαν άμεσα (νέα καθήκοντα), στο πανεπιστήμιο οι εργασίες τρέχουν, τα βοηθητικά μαθήματα του πανεπιστημίου μού γεμίζουν τα τέσσερα απ΄τα πέντε απογεύματα της εβδομάδας και και και... (σνιφ, κλαψ, λυγμ...)

Κι αυτή η ανάρτηση είναι περισσότερο για να το βγάλω από μέσα μου και για να μη μείνει ο Φεβρουάριος ορφανός από ανάρτηση.

Μεσημέρι μετά το φαγητό στο γραφείο, ηρεμία σχετική στα διπλανά γραφεία, είμαι με τα ακουστικά στα αυτιά, ακούω το Long road to ruin που μ΄αρέσει τρελά αυτή την περίοδο και γράφω. Γράφω γιατί (μεταξύ άλλων) ένας φίλος μου έστειλε μήνυμα σήμερα το πρωί γράφοντάς μου «κάποτε είχες ένα blog...»
Ακόμη το έχω!! Εντάξει;
:-)