Κίνησε Εβραίος να πάει στο παζάρι κι ήταν ημέρα Σάββατο... Έτσι νιώθω!
Δε προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ αυτό το μήνα.
Είχα ένα blog... είχα μια «εκπομπή» να κάνω (τι μία... στο μεταξύ τέσσερις-πέντε έχουν μαζευτεί χρωστούμενες αλλά μη το κάνουμε θέμα...)
Ανέβηκα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για ένα γάμο που είχα και συζητώντας με κάποιους Σαλονικιούς καταλήξαμε στο πόσο διαφορετικοί είναι οι ρυθμοί ζωής των δύο πόλεων.
Ο Στέφανος έλεγε ότι η πόλη περπατιέται... και ειλικρινά δεν καταλάβαινα τι εννοούσε γιατί η Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη πόλη. Δεν είναι σα το Βόλο που όντως σε 10 λεπτά φτάνεις στο κέντρο της πόλης και σε άλλα 10 λεπτά έφτασες στην άλλη άκρη της. Συνεχίζοντας τη συζήτηση όμως λύθηκε το μυστήριο.
Είπε λοιπόν ότι με μια ώρα περπάτημα φτάνεις στην άλλη άκρη της πόλης.
Μία ώρα;; Μία ώρα να περπατάς για να φτάσεις στον προορισμό σου; Έχεις μία ώρα διαθέσιμη για να περπατήσεις; Εμείς, οι κάτοικοι της Αθήνας, που τρώμε τόσο χρόνο στις μετακινήσεις δε μπορούμε να διανοηθούμε να περπατήσουμε αν είναι να φτάσουμε πιο γρήγορα με κάποιο μεταφορικό μέσο. Και ας μη μιλάω εκ μέρους όλων των κατοίκων της μεγαλούπολης... ΕΓΩ δε μπορώ να διανοηθώ να περπατήσω μια ώρα για να φτάσω στη δουλειά μου (ειδικά άμα είμαι με «στολή γραφείου» και ψηλό τακούνι...).
Αυτοί οι ρυθμοί λοιπόν με έχουν στεναχωρήσει πολύ αυτό το μήνα. Πάντα είχα προβλήματα ωραρίου και διαθέσιμου χρόνου, ποιος δεν έχει άλλωστε, αλλά τώρα που είχα στο μυαλό μου δρομολογημένα άλλα πράγματα έχω λίγο στεναχωρηθεί. Και θα μου πεις... η πρώτη ή η τελευταία είσαι; Δεν λέω ότι έχω την αποκλειστικότητα στην έλλειψη χρόνου. Όλοι λίγο πολύ το έχουμε το θέμα. Αλλά να... με πήρε το παράπονο. Έχω ξεκινήσει το project μου και δε μπορώ να το ολοκληρώσω.
Στο γραφείο είχαμε οργανωτικές αλλαγές που με αφορούσαν άμεσα (νέα καθήκοντα), στο πανεπιστήμιο οι εργασίες τρέχουν, τα βοηθητικά μαθήματα του πανεπιστημίου μού γεμίζουν τα τέσσερα απ΄τα πέντε απογεύματα της εβδομάδας και και και... (σνιφ, κλαψ, λυγμ...)
Κι αυτή η ανάρτηση είναι περισσότερο για να το βγάλω από μέσα μου και για να μη μείνει ο Φεβρουάριος ορφανός από ανάρτηση.
Μεσημέρι μετά το φαγητό στο γραφείο, ηρεμία σχετική στα διπλανά γραφεία, είμαι με τα ακουστικά στα αυτιά, ακούω το Long road to ruin που μ΄αρέσει τρελά αυτή την περίοδο και γράφω. Γράφω γιατί (μεταξύ άλλων) ένας φίλος μου έστειλε μήνυμα σήμερα το πρωί γράφοντάς μου «κάποτε είχες ένα blog...»
Ακόμη το έχω!! Εντάξει;
:-)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Νέα μανία για το μήνα Φεβρουάριο:
Foo Fighters / Long Road To Ruin
Το ακούω συνέχεια... το έχω βάλει στο blog... (ένας Θεός ξέρει αν ακούγεται κιόλας... απ΄το γραφείο δεν έχω δυνατότητα να δω αν παίζει) και τα λόγια του κοντεύω να τα μάθω απ΄έξω.
Τα λόγια:
Here now don't make a sound
Say have you heard the news today?
One flag was taken down
To raise another in its place
A heavy cross you bear
A stubborn heart remains unchanged
No home, no life, no love
No stranger singing in your name
Maybe the season
The colours change in the valley skies
Dear God I've sealed my fate
Running through hell, heaven can wait
Long road to ruin there in your eyes
Under the cold streetlights
No tomorrow, no dead end in sight
Let's say we take this town
No king or queen of any state
Get up to shut it down
Open the streets and raise the gates
I know one wall to scale
I know a field without a name
Head on without a care
Before it's way too late
Maybe the season
The colours change in the valley skies
Oh God I've sealed my fate
Running through hell, heaven can wait
Long road to ruin there in your eyes
Under the cold streetlights
No tomorrow, no dead ends
Long road to ruin there in your eyes
Under the cold streetlights
No tomorrow, no dead end in sight
For every piece to fall in place
Forever gone without a trace
Your horizon takes its shape
No turning back, don't turn that page
Come now, I'm leaving here tonight
Come now, let's leave it all behind
Is that the price you pay?
Running through hell, heaven can wait
Long road to ruin there in your eyes
Under the cold streetlights
No tomorrow, no dead ends
Long road to ruin there in your eyes
Under the cold streetlights
No tomorrow, no dead ends
Long road to ruin there in your eyes
Under the cold streetlights
No tomorrow, no dead end in sight
@ negma
Μάλλον καλά είμαι. Στην υγεία μου τουλάχιστον. Θα τα πούμε από κοντά. Ναι?
@ south of the river
Περιττό να πω ότι ο φίλος που μου έστειλε μήνυμα ήσουν εσύ. Το κατάλαβες φαντάζομαι.
Ευχαριστώ για το sms. Ήταν καλό ερέθισμα. Μέσα σε μισή ώρα έχω γράψει ανάρτηση και τρία σχόλια. Καλή επίδοση!
CU tonight (μάλλον)
Μπα μπα!!! Α μπα. Σε λάθος μπλογκ μπήκα. Σόρυ!
Όχι ρε συ. MRL πατάω και βγαίνω εδώ!!! Τι κάνω λάθος;;;
Λοιπόν. Δεν θα συμφωνήσω με την άποψή σου περί μεγαλούπολης και χρόνου και μετακινήσεων κλπ κλπ. Ούτε θα διαφωνήσω όμως. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση; Ούτε αυτό το πολυπιστεύω για το συγκεκριμένο θέμα.
Ισχύουν εν μέρει πολλά από αυτά που έγραψες. Αλλά μήπως όμως κάπου το κάνουμε καραμελίτσα και είναι ο μόνιμος φταίχτης; Μήπως έχουμε μπερδέψει το ΘΕΛΩ με το "θά 'θελα". Έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά!
Και ένας στίχος του μεγάλου Boss που πάντα παραμονεύει όταν σκέφτομαι τέτοια πράγματα, ξαναχτυπά:
"What if what we do to survive kill the things we love..."
Τα υπόλοιπα από κοντά MRL. Μάλλον!
Φιλιά!!!
Καλημέρα!
Αυτούς τους ρυθμούς, να τους αποφύγεις δεν μπορείς. Κρίνοντας εξ ιδίων, το μόνο συμπέρασμα που έχω βγάλει, είναι ότι δεν πρέπει να το αφήνουμε να μας άγει και να μας φέρει. Θέλει ένα "κλικ" από μας, απόλυτα συνειδητό, σχεδόν προγραμματισμένο, όπου θα λέμε: "Τώρα κάνω το τάδε πράγμα ΓΙΑ ΜΕΝΑ! Επειδή απλά το γουστάρω ΕΓΩ!" Κι όχι επειδή πρέπει, οφείλω, θά 'ταν καλό... ή απλά από κεκτημένη ταχύτητα.
Προβλήματα δεν λύνει, αλλά μια ανάσα, τη δίνει!!! Take my word!!!
Φιλούμπες συμπαράστασης!!!!!!!!!
ένα έχω να σου πω....
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΖΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ .....
(για συναισθηματικους λογους οχι πως δεν μου αρεσει η πολη μου)
πολλοι -ειδικά στο χώρο που κινούμαι- λενε συνεχεια "Η Αθηνα εχει τα πάντα" ....
για μένα η Αθηνα έχει τα πάντα επειδή εκεί υπάρχει ο,τι αγαπώ πιο πολύ.....
αλήθεια τι ειδους εκπομπες κανεις?
φιλια
_Κυβέλη_
@ south of the river
Εχεις δίκιο. Υπάρχει τεράστια διαφορά στα ΘΕΛΩ και στα ΘΑ ΘΕΛΑ. Κι η αλήθεια είναι όντως στη μέση. Θα τα λέγαμε από κοντά εμείς... έτσι δεν είναι?
@ negma
όχι καρδιά μου... δε θα τ΄αφήσω να με βάλει κάτω. Θα το οργανώσω. Το "κλικ" είναι κοντά.
@ Κυβέλη
Δε παραπονιέμαι για την Αθήνα. Μ΄αρέσει η πόλη και τους ρυθμούς τους συνηθίζεις (μάλλον).
Απλά μου πέσαν μαζεμένα.
Εκπομπή ελπίζω να βάλω σε επόμενο post να δεις τι εννοώ. "Παίζω" κυρίως σε ξένη ποπ ροκ μουσική και ειδικότερα στη βρετανική σκηνή. Θα δεις!
Χάρηκα που πέρασες. Θα μπω στο blog σου να δω τι βρίσκεται εδώ στην Αθήνα που αγαπάς πολύ ;-)
θεσσαλονίκη ε!Κάθε δεύτερο σ/κ ανελλιπώς!Κι αυτη τη φορά συμπέσαμε κι όλας!
@ parapilot
Μακάρι να το ξερα. Ήμουν ολομόναχη το Σάββατο το βράδυ. Θα ξαναπάω όμως... θα σε ψάξω!
Μου το είπες και σχεδόν αμέσως μπήκα! Θα χορτάσω να αφήνω σχόλια!
Δεν ξέρω τί λένε οι υπόλοιποι, αλλά τον πανικό σου τον είδα... Φαίνεται στο κείμενο! Αλήθεια!!!
Φιλί, κοριτσάκι! Αργό... της μιας ώρας!
@ ένα πρόσωπο
:-*
Δημοσίευση σχολίου